Jako człowiek starszy wiekiem i korzystający często z usług bezpłatnej publicznej Służby Zdrowia muszę niestety stwierdzić, że dostęp i korzystanie z usług świadczonych przez te służby jest coraz trudniejsze i często wymaga dużego heroizmu aby dostać się do lekarzy specjalistów, szpitala a nawet do lekarzy pierwszego kontaktu. Od czasów rządów AWS następuje systematyczne pogorszenie działań tychże służb.
Jedną z wielu przyczyn takiego stanu rzeczy jest otwarcie granic co spowodowało wyjazd wielu lekarzy specjalistów i wykwalifikowanych pielęgniarek. Zjawisko komercji, stawianie na pierwszym miejscu zarobków, porównywanie się pod tym względem do Zachodu przy jednoczesnym braku samodyscypliny, przyzwoitości a często także znieczulicy względem pacjentów powoduje, że w wielu wypadkach (na szczęście jest jeszcze sporo wyjątków) my pacjenci czujemy się jak bezbronni intruzi i jesteśmy coraz gorzej traktowani i coraz gorzej leczeni.
Duże kwoty z naszych składek idą na wyposażenie w sprzęt medyczny, który wiadomo, zostanie za grosze przejęty po prywatyzacji, która nabiera coraz szybszego tempa.
Leczenie stomatologiczne już od dawna jest praktycznie niedostępne a dentyści traktują obowiązkowe godziny przyjęć w ramach umów z NFOZ jako reklamę swoich prywatnych usług.
Publiczna Służba Zdrowia (a także placówki prywatne) ma i będzie miała nieograniczone potrzeby finansowe, którym szeregowi obywatele a także państwo nie są w stanie podołać.
Złe działanie służby zdrowia jest chyba największą bolączką nas Polaków (ale także innych nacji) i dlatego uważam, że kto miałby realny pomysł na zmianę (nawet perspektywiczną) miałby dużą szansę w wyborach.
Rozwiązanie problemu powszechności udostępnienia leczenia w możliwie szerokim spektrum jest zadaniem niesłychanie trudnym i wymagającym zupełnie nowego podejścia, przy czym nie można się spodziewać, że nastąpi to szybko i dla wszystkich bezboleśnie. Stary istniejący system można tylko łatać ale stary materiał będzie się pruł coraz szybciej. Obecny, zabetonowany monopolistyczny system kształcenia lekarzy i ich awansu, monopol wykonywania zawodu dla osób mających dyplomy, brak kontroli nad prawidłową pracą poszczególnych placówek, praktycznie wycofanie się z usług świadczonych przez pogotowie ratunkowe (SORy nie spełniają tego zadania) to jedne z licznych wad, które nawet obecnie mogłyby być usunięte lub istotnie zredukowane. System można by pobudzić np. przez wprowadzenie niewielkiej odpłatności za wizyty i zabiegi co odciągnęłoby pokaźną część pacjentów od lekarzy i placówek prywatnych a także zmotywowałoby lekarzy do lepszej pracy.
Jeszcze jedna ważna sprawa to wartości etyczne lekarzy. Uważam, że wielu lekarzy po prostu nie ma uformowanego sumienia. Dostali się często na studia myśląc, że to jest pewny kawałek chleba, chleba w obfitości obłożonego szynką a także że jest to droga do splendoru i poważania, że wykonywana praca nie jest obciążona naprawdę żadną odpowiedzialnością przed pacjentem i jego rodziną.
Lecznictwo wymaga nowego podejścia i nowego systemu opieki zdrowotnej, który na początku byłby uzupełnieniem obecnego systemu a z czasem stałby się dominujący. Kolejne kroki w utworzeniu takiego systemu nazwanego np. Katolicką Samarytańską Opieką Medyczną (w skrócie KSOM) to:
1/Najpierw należałoby obalić mit, że dostęp do leczenia przysługuje każdemu. Tak nie było, nie jest i pewno nie będzie.
2/ Świadczenia w KSOM świadczyliby tylko lekarze-ochotnicy o wysokiej formacji sumienia, pamiętający, że zawód lekarza to powołanie a nie uzyskanie wysokiego statusu materialnego
3/ Z usług KSOM korzystaliby głównie (może wyłącznie) Ci którzy zobowiązaliby się płacić powiedzmy 2% od dochodów poprzez stworzoną fundację (lub coś innego zgodnego z prawem) a które to kwoty przeznaczone byłyby na wynagrodzenia, sprzęt medyczny, wynajęcie (a później budowę) potrzebnych lokali. Z tych pieniędzy można by fundować także stypendia dla studentów z ich zobowiązaniem do przepracowania w KSOM minimum 15 lat za ograniczonym wynagrodzeniem. W ogóle wynagrodzenia w KSOM powinny być nieco zróżnicowane a ich wysokość maksymalna ograniczona do powiedzmy 3 krotnego wynagrodzenia średniego w Polsce.
W KSOM mogliby pracować starsi wiekiem lekarze, którzy postanowili zrobić naprawdę coś bezinteresownego dla swoich bliźnich pacjentów, mogliby pracować także księża, zakonnicy i zakonnice, można by też zastanowić się nad pracą lekarzy katolików z państw słabszych finansowo jak Ukraina, Rosja czy Białoruś oczywiście przy zgodzie tych państw na czasowy lub stały pobyt w Polsce.
Stworzenie KSOP dałoby sygnał realnego choć nie natychmiastowej zmiany na lepsze w służbie chorym ( sama nazwa Służba Zdrowia jest przecież nieporozumieniem).
64.6 procenta holenderskich lekarzy twierdzi, że wywierano na nich presję, by zabili pacjenta. 36 procent stwierdza, że presję taką wywierała rodzina pacjenta, a 80.3 procenta uważa, że presję na zabijanie chorych wywiera społeczeństwo.